Nu ik niet meer iedere dag met trein en metro naar kantoor moet, kan ik het me wel eens permitteren om niet naar het radionieuws te luisteren. Ik hoef namelijk niet meer te weten dat het openbaar vervoer weer eens staakt. Toevallig had ik al meegekregen dat er vandaag in Brussel niets rijdt en ook waarom. In hun plaats zou ik ook geen zin hebben om te gaan werken.
Toen we nog een kaartje moesten kopen eer we de trein op mochten en toen er nog overal mensen in plaats van automaten stonden om ons te helpen, toen gebeurde dat soort onzin niet. Als er een betoging komt om de man met de kepi terug te brengen — voer hem in de metro ook maar in –, betoog ik mee. Meer kan ik ook niet doen, dus ik hou er over op. Laat me iets weten als u iets organiseert. Ik maak direct een spandoek. Ik wil dan ook de koffie en kreemkoeken terug in de trein. Maar dat even terzijde.
Geen nieuws horen geeft een eigenaardig soort rust. Er gaat een hoop slecht nieuws aan mij voorbij.
Het televisienieuws kijk ik sowieso al niet meer helemaal af. De wereld staat in brand maar het journaal is gevuld met massahysterie en geleuter. Sport (o, massahysterie had ik al vernoemd) is tegenwoordig soms het eerste punt van het journaal. Brood en spelen, zo brengen ze u weer tot relatieve rust als ze u de stuipen op het lijf hebben gejaagd.
De komende dagen, daar mag u zeker van zijn, gaat het nieuws hier grotendeels over de veiligheid op het openbaar vervoer, en allerlei concrete en minder concrete voorstellen over hoe ze het gaan aanpakken. U kan best goed luisteren, want over een week hoort u er weer niks meer over. Dan is er weer iets anders gebeurd.
Als de journalisten zelf uitgeleuterd zijn, vragen ze de mening van de man in de straat. Dat kan een groot deel van het journaal in beslag nemen. De man in de straat zegt dan meestal iets als “Daar zijn geen woorden voor, meneer“. Als er weer iets ergs gebeurd is waar kinderen bij betrokken zijn, legt de man in de straat uit dat hij zelf ook kinderen heeft. Meestal wordt er ook minstens één Nederlander om zijn mening gevraagd. Die lopen hier namelijk ook wel eens in de straat en die zijn van nature wat communicatiever.
Iedereen zegt min of meer hetzelfde. Afwijkende meningen komen niet aan bod. Alhoewel: vandaag worden er mensen in de metro geïnterviewd die niet gehoord hadden dat er niks rijdt én ook mensen die het wél gehoord hadden.
Zo horen we toch echt iedere kant van het verhaal.
Muizenoren 
Ik heb er mijn buik ook van vol en mis het nieuws vaak met opzet. Er wordt toch niets nuttigs verteld, de hele week gaat over een en hetzelfde voorval en over de rest van de wereld wordt dan niet geleuterd.
Die busramp is nog maar twee weken geleden en voila na de hele mediaheisa denkt er geen kat nog aan.
(Dat neemt niet weg dat het erg is maar het is vooral de media zelf die me mijn strot uitkomt.)
Ja, verschrikkelijk was dat met die busramp. Een hele mediashow met optredens en al. Als er al eens iemand een kritische noot had over het gebeuren werd hij uitgejouwd want iedereen moest en zou de hele dag lopen huilen en mee-voelen. Alsof die ouders het al niet moeilijk genoeg hadden. Maar dat is blijkbaar niet belangrijk, zolang er maar drama en entertainment op televisie is.
Ik ben volledig akkoord met je mening.
Ik ben het helemaal eens met jullie! Die busramp werd enorm opgeblazen.
Ik luister/lees/kijk ook vaak expres niet. Hier in Nederland hadden we ineens allemaal de Elfstedenkoorts omdat het een paar dagen en nachten flink vroor. Ieder nieuwsprogramma had het erover: misschien, met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, hopelijk, maar zeker weten doen we het nog niet, komt er mogelijk een Elfstedentocht. Gek werd ik er van. Toen die niet doorging had ik echt zo’n gevoel van: lekker puh!
Inderdaad, dat heb je dan ook, berichtgeving over dingen die nog moeten gebeuren en misschien helemaal niet zullen gebeuren. Kunnen ze ook hele programma’s mee vullen.
Ik was al blij dat het wat minder koud werd.
Ik luister meestal wel naar het nieuws, maar kijken doe ik allang niet meer. Soms kijk ik eens op de site van de redactie en daar heb ik genoeg mee. Het is misschien mijzelf verstoppen, maar ik heb soms echt geen zin in ellende.
Je zou eigenlijk alleen over die ellende mogen horen waar je iets kan aan doen, dan zou het nog zin hebben. Filosoof Hans Magnus Enzensberger heeft ooit zoiets geschreven, maar ik herinner het me maar vaag en kan het niet direct terugvinden. Iets in de trant van: hoe meer we aan ellende van over de hele wereld blootgesteld worden, hoe apathischer we worden tegenover de ellende dichtbij ons. “Ach, er is zoveel miserie, je kan niet alles oplossen”, en dus doen we maar niks, ook niet de dingen die we wel zouden kunnen doen. Hij zou gelijk kunnen hebben.
Zelfs het 8 uur journaal is niet meer objectief en wat heb ik aan de mening van de mensen op straat? Die mening kan ik op mijn werk tijdens de lunch ook vragen.
Dat denk ik ook altijd. 🙂
Van het nieuws van de dag wordt men doorgaans niet vrolijker. Ik krijg helemaal het heen en weer als ze uitpakken met hun zelfgemaakt nieuws aan de hand van statistieken en enquêtes. Da’s vaak je reinste onzin.
Soms denken ze dat ze zelf het nieuws zijn. Zo hebben we onlangs om het uur op de radio mogen horen dat Luc Appermont opnieuw op de VRT komt presenteren. Goed voor hem, maar of dat nieuws is?
Argh, ik deel de frustratie! Mijn favoriete stukje: Toen we nog een kaartje moesten kopen eer we de trein op mochten en toen er nog overal mensen in plaats van automaten stonden om ons te helpen, toen gebeurde dat soort onzin niet.
Eerste wat in me opkwam was trouwens “Als ik de baas zou zijn van het journaaaaaaal…”
Met jou eens en wat Tanja zegt!
Ik lees de krant voor het regionale nieuws en online een select aantal sites, om toch een beetje op de hoogte te blijven. De rest negeer ik en dat bevalt goed.